Lista repatriantów z ukrainy
Dawała ona podstawę do wysiedlenia osób narodowości ukraińskiej, białoruskiej, rosyjskiej i rusińskiej z Polski do USRR, oraz przesiedlenie w nowe granice Polski Polaków i Żydów, którzy do 17 września byli obywatelami polskimi. Szczegółową interpretację układu zawierała tajna instrukcja wykonawcza, przekazana rządowi polskiemu 22 września przez przedstawiciela ZSRR przy PKWN — gen.
Nikołaja Bułganina. Przedstawicielami głównymi rządu polskiego do spraw ewakuacji ludności ukraińskiej z Polski byli: Mieczysław Rogalski do 30 kwietnia oraz Józef Bednarz od 1 maja do 11 marca Romaszczenko od 1 stycznia Strona sowiecka wyznaczyła Głównego Pełnomocnika, a polska — Głównego Przedstawiciela.
Ich siedzibą był Lublin. Do pomocy wyznaczono im po dwóch zastępców oraz pełnomocników i przedstawicieli rejonowych, ekspertów i pomocniczy personel techniczny. Obszar objęty akcją to teren województw rzeszowskiego, lubelskiego i krakowskiego. Podzielono go na 15 rejonów, w każdym działała osobna tzw. Zajmowały się one zbieraniem zgłoszeń do wyjazdu, przygotowywaniem list przesiedleńców i kart ewakuacyjnych, szacowaniem i opisywaniem mienia, organizowaniem transportu.
Repatriacja z Kresów Wschodnich na Kresy Zachodnie – Archiwum Kresowe
Komisje współpracowały z lokalną administracją terenową oraz Państwowym Urzędem Repatriacyjnym. Ponieważ nie zdawano sobie sprawy, o jaką liczbę osób może chodzić, w końcu przeprowadzono spis. Kryteria spisu nie były jasno sformułowane, generalnie utożsamiano narodowość z wyznaniem.
Wykazał on istnienie mniejszości ukraińskiej, liczącej około tysięcy osób. Władze uznały ten rachunek za przesadzony. Umowy z Ukrainą i Białorusią przewidywały, iż od 15 września do 15 października roku przeprowadzona zostanie rejestracja chcących się przesiedlić, a sama operacja transferu potrwa od 15 października do 1 lutegoco okazało się zupełnie nierealne.
Katalog WWW odsyłaczy. Serwis Polskiego Towarzystwa Genealogicznego zawiera forum genealogiczne i bazy danych przydatne dla genealogów © Polskie Towarzystwo Genealogiczne kontakt:. Serwis Polskiego Towarzystwa Genealogicznego. Zwrot kosztów poniesionych na aktywizację zawodową może być dokonany nie później niż 5 lat od nabycia przez repatrianta obywatelstwa polskiego i pod warunkiem, że został on zatrudniony na co najmniej 24 miesiące.
Można stosować jedną lub kilka wymienionych form aktywizacji zawodowej, jednak łączna kwota związanych z tym wydatków nie może przekroczyć dwunastokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia pierwszej umowy. Repatriantowi może zostać przydzielona osoba, która będzie wspierać jego integrację.
Osoba taka może zostać przydzielona przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, na wniosek repatrianta uzasadniony jego szczególną sytuacją. Może ona wynikać z:. Za zgodą repatrianta, osoba wspierająca może występować do organów państwowych i organizacji o udzielenie informacji niezbędnych do udzielenia pomocy repatriantowi.
Korzystanie z naszej witryny oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu. W każdym momencie można dokonać zmiany ustawień Państwa przeglądarki. Repatriacja — informacje ogólne Repatriacja oznacza powrót do ojczyzny osób pochodzenia polskiego i jest jednym ze sposobów nabycia polskiego obywatelstwa.
Zakres terytorialny repatriacji Repatriacja dotyczy osób, które przed 1 stycznia r. Wiza krajowa w celu repatriacji Wiza krajowa w celu repatriacji może być wydana osobie, która spełnia łącznie następujące warunki: jest polskiego pochodzenia; przed dniem wejścia w życie ustawy to jest przed 1 stycznia r.
Za osobę polskiego pochodzenia uznaje się osobę deklarującą narodowość polską i spełniającą łącznie dwa warunki: co najmniej jedno z jej rodziców lub dziadków albo dwoje pradziadków było narodowości polskiej; wykaże ona swój związek z polskością.
Dowodami potwierdzającymi polskie pochodzenie mogą być dokumenty wydane przez polskie władze państwowe lub kościelne, a także przez władze byłego ZSRR, dotyczące wnioskodawcy lub jego rodziców, dziadków lub pradziadków, a w szczególności: polskie dokumenty tożsamości; akty stanu cywilnego lub ich odpisy albo metryki chrztu poświadczające związek z polskością; dokumenty potwierdzające odbycie służby wojskowej w Wojsku Polskim, zawierające wpis informujący o narodowości polskiej; dokumenty potwierdzające fakt deportacji lub uwięzienia, zawierające wpis informujący o narodowości polskiej; dokumenty tożsamości lub inne dokumenty urzędowe zawierające wpis informujący o narodowości polskiej.
Dowodami potwierdzającymi polskie pochodzenie mogą być również inne dokumenty, w szczególności: o rehabilitacji osoby deportowanej, zawierające wpis informujący o jej narodowości polskiej; potwierdzające prześladowanie osoby ze względu na jej polskie pochodzenie. Wiza dla małżonka oraz zstępnych dzieci, wnuków, prawnuków Wiza krajowa w celu repatriacji może być również wydana małżonkowi repatrianta oraz zstępnym do czwartego stopnia wraz z ich małżonkami, jeżeli zamierzają przybyć z nią do Polski z zamiarem osiedlenia się na stałe.
Procedura repatriacyjna 1. Złożenie wniosku o ukrainy wizy krajowej w celu repatriacji Osoba ubiegająca się o wydanie wizy krajowej w celu repatriacji składa wniosek o jej wydanie w polskiej placówce repatriantów właściwej ze względu na miejsce zamieszkania. Należy także przedstawić ważny dokument paszportowy. Rozpatrzenie wniosku w zakresie uznania wnioskodawcy za osobę polskiego pochodzenia Konsul, na podstawie przedstawionych dokumentów i rozmowy z wnioskodawcą, ocenia, czy spełnia on określone w ustawie warunki oraz wydaje decyzję o uznaniu bądź odmowie uznania za osobę polskiego pochodzenia.
Przekazanie wniosku do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji Konsul po stwierdzeniu, że występujący o wizę repatriacyjną jest pochodzenia polskiego, przekazuje wniosek do MSWiA, aby uzyskać zgodę na wydanie wizy. Wizę krajową w celu repatriacji konsul wydaje po przedstawieniu jednego z następujących warunków do osiedlenia się: dowodu potwierdzającego posiadanie lokalu mieszkalnego i źródeł utrzymania w Rzeczypospolitej Polskiej albo dowodu potwierdzającego zapewnienie lokalu mieszkalnego i źródeł utrzymania w Rzeczypospolitej Polskiej.
Dowodami potwierdzającymi zapewnienie warunków do lista są: decyzja Pełnomocnika Rządu do Spraw Repatriacji w sprawie przyznania miejsca w ośrodku adaptacyjnym dla repatriantów lub uchwała rady gminy zawierająca zobowiązanie do zapewnienia warunków do osiedlenia się przez okres nie krótszy niż 2 lata lub oświadczenie obywatela polskiego, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, mających siedzibę w Polsce, zawierające zobowiązanie do zapewnienia lokalu przez okres nie krótszy niż 2 lata.
Propaganda i polityka.
Wiza krajowa w celu repatriacji. Procedura repatriacyjna. Status członków rodziny repatrianta niemających polskiego pochodzenia. Ośrodki adaptacyjne dla repatriantów. Pierwsze kroki po przybyciu repatrianta do Polski. Pomoc dla repatriantów po przybyciu do Polski.
Władze Polski Ludowej wobec problemu powojennej repatriacji Spór o repatriację w środowiskach polskiej emigracji na Zachodzie Sprawa repatriacji Polskich Sił Zbrojnych Repatriacja, reemigracja i rozsiedlenie byłych jeńców wojennych ludności cywilnej Tragiczny epilog. Represje władz komunistycznych wobec repatriantów z Zachodu Repatriacja i reemigracja obywateli polskich z Zachodu Mapy UKD: 94 Leszek Bełdowski et al.
Polacy za granicą - Indie - r. W jakim jezyku porozumiewaliśmy się z Hindusami? Ile harcerek padło ofiarą egzotycznch zwierząt w dżunglii indyjskiej? Jakie problemy zaopatrzeniowe stwarzał pobyt Polaków w księstwie Kolhapur? Kto podlegał karze chłosty na mocy ustawy z roku?
Państwowy Urząd Repatriacyjny Wrocław
Jurij Szapował, Jędrzej Tucholski ; red. Wanda Chudzik et al. Tekst częśc. Franciszek Ryszka]. Po czterech dniach podróży pociąg zatrzymał się w Popielowie, leżącym w połowie drogi między Opolem i Brzegiem. Po rozładowaniu wagonów repatrianci zostali pozostawieni sami sobie.
Wieś zamieszkana była przez mówiących po polsku Ślązaków i nie było w niej żadnych wolnych gospodarstw. Przesiedleńcy ze Wschodu zbudowali prowizoryczne drewniane budy i czekali na wyjazd Ślązaków, których uważali za Niemców. Między repatriantami a niechcącymi opuścić swoich domostw Ślązakami powstał groźny konflikt.
Aby uniknąć jego eskalacji, repatrianci postanowili szukać innego miejsca osiedlenia. Kobiety z dziećmi pozostały w Popielowie, a mężczyźni udali się na poszukiwanie wolnych gospodarstw w najbliższej okolicy. Wojciech i Michalina Jakubowie oraz Adam i Petronela Warowi ostatecznie swoje nowe miejsce znaleźli Pierwsze miesiące w nowym miejscu były bardzo trudne.
We wsi panoszyli się sowieccy żołnierze, siejąc powszechną grozę. Panował również głód, zabrana ze Wschodu żywność kończyła się lub uległa zepsuciu i nie nadawała się do spożycia. Pozostali w Obórkach Niemcy niechętnie dzielili się swoimi dobrami z nowo przybyłymi repatriantami. Ostateczny prawny akt, regulujący sytuację repatriantów w Obórkach, został wydany dopiero w roku, kiedy ostatni Niemcy opuścili wieś i udali się do swojego kraju.
Państwowy Urząd Repatriacyjny wyszukiwarka
Rodzeństwo Wojciecha z Łosiacza szczęśliwie przeżyło trudy repatriacji i znalazło swoje nowe miejsce w Kolnicy, powiat Brzeg siostra Katarzyna Jakubów z rodzinąw Niemodlinie koło Opola siostra Anna Kozłowska z rodzinąoraz w Obórkach powracający z Niemiec jako przymusowy robotnik III Rzeszy brat Mikołaj Jakubów oraz powracająca z Sybiru jego żona z czworgiem dzieci.
W Łosiaczu pozostała matka Michaliny, Katarzyna Osadczuk z domu Łucyszyn, opiekując się wnukami-sierotami po zamordowanej przez banderowców w roku córce, Marii Kurkowskiej, oraz dwie siostry: Olga Walczyszyn i Anna Łycho ich mężami byli Ukraińcy. Podobny sposób przymusowej repatriacji, tzn.
Terror banderowców i liczne morderstwa Polaków w tym powiecie zniweczył ich plany. Dwóch braci Eugenii, Bronisław i Franciszek Hoffmannowie, straciło życie wskutek bestialskiego mordu oprawców w i roku. Identyczny los spotkał siostrę Eugenii, Józefę Uruską z domu Hoffmann wraz z mężem Julianem i dwiema córkami, tuż przed wyznaczonym wspólnym z Eugenią i jej rodziną terminem wyjazdu na Zachód w roku.
W tej sytuacji Bronisław i Eugenia zdani byli wyłącznie na siebie.
Państwowy Urząd Repatriacyjny Archiwum
Bronisław był jedynakiem i jego rodzice, Jan i Tekla Śliwińscy, już nie żyli. Repatriację rodziny Bronisława i Eugenii Śliwińskich dodatkowo opóźniła nagła choroba Bronisława. Ostatecznie udało im się wyjechać na Zachód dopiero w czerwcu roku. Aby umożliwić wyjazd jak największej liczbie Polaków z Kresów Wschodnich, bagaż repatriantów ograniczono do rozmiaru i ciężaru, jaki byli w stanie udźwignąć w przypadku Śliwińskich była to jedna skrzynia dobytku; inwentarz żywy stanowiła jedna krowa.
Bronisław i Eugenia Śliwińscy wraz z synami dotarli do Oławy, skąd przetransportowano ich do Pępic koło Brzegu, gdzie otrzymali gospodarstwo rolne. Wkrótce dołączyła do nich powracająca z Sybiru matka Eugenii, Maria Hoffmann z domu Grzesiowska ojciec Eugenii, Kajetan Hoffmann, zmarł z wycieńczenia na nieludzkiej syberyjskiej ziemi w roku.
Brat Eugenii, Ludwik Hofman, po zakończeniu działań wojennych osiadł w Krakowie a następnie w Warszawie. Strzelina, a po ożenku w roku — w Pępicach.